eit rom i grønskjær, kalde murveggar
og midt imot: ei glatt flate
hengande på ein spiker, speglar den andre
meg, slik eg ser ut frå eit fjernare perspektiv
i dette sekundet er eg to, og djupna i rommet er større
berre tida rører på seg, eit augeblikk
og alt smeltar bort – eg såg inn i noko anna
men hjartet er fortsatt det same
det kan absolutt skje
at eg går inn feil dør, hamnar utanfor
der eg skulle vore innanfor
på eit anna plan, som ein prikk mot horisonten
langt vekke
det kan skje
at ingen vil oppdage at eg ikkje er der lenger
for orda er så svake, omrisset av den eg var
dekkjer ikkje lenger kroppen
det kan skje
at eg berre fell og fell, som eit lauv i haustvinden
men landar mjukt mot bakken, mjukt mot molda
mjukt i hender som tek meg i mot -
det kan absolutt skje
at feil dør viser seg å vere riktig dør
og utanfor er det same som innanfor - i dette tilfellet,
og om ingen ser meg
er det likevel Ein som fangar meg inn i
og kanskje er det alt som skal til
me kunne kanskje ta til att,
starte opp der me slapp
gripe dei gamle orda
eller finne nye som passar betre
der me er no
la orda vekse seg større med tida,
sørge for vekstvilkår
i eit karrig landskap
vere det me ikkje var
før me vart det me er
og kan leve med dette
å vere slike som stadig vert
tvinga til å starte på ny
det er jo noko fint i det også
